Na een lange vakantieperiode was het dan weer zover. De selecties zijn afgerond en de teams zijn samengesteld en daarmee zijn ook de eerste vreugde, verdriet en teleurstellingen ervaren. De eerste winsten zijn weer gevierd en de verloren partijen verwerkt. Alles is weer in het ritme van de competitie. Trainen, ouders indelen voor vervoer van de teams, coaches en trainers en zelfs teammanagers zijn geregeld. Het centrum van de vereniging, het clubhuis, draait weer op volle toeren. Het bestuur en alle commissies zijn op sterkte en worden volop plannen gemaakt voor de verdere ontwikkeling van de club. Een dynamische club kan niet zonder enthousiaste vrijwilligers die zich willen inzetten voor hun vereniging, hun kinderen of voor zichzelf. Een ieder heeft zijn beweegredenen om zich in te zetten voor de club. Genietend van al die dynamiek zag ik hem ineens staan, klein en in vol ornaat. Helemaal in het nieuw stond hij om zich heen te kijken. Aangemoedigd door enthousiaste ouders liep hij wat verlegen en onzeker het veld op. Met zijn stick stevig in zijn handen gedrukt, de kousen goed opgetrokken en fonkelnieuwe schoenen keek hij rond. Zijn gezicht stond in een wat treurige houding, maar er was ook iets van vastberadenheid te bespeuren. Toen ineens veranderde hij als was het dat de zon ging schijnen. Een grote glimlach kwam op zijn gezicht en vroeg ik mij even af wat deze metamorfose had veroorzaakt. Al gauw zag ik het, zijn ogen waren gericht op een jongen die het veld op liep. Zij liepen elkaar herkennend naar elkaar toe en waren direct met elkaar in gesprek. Een leuk gezicht, daar waar het veld eerst een onneembare vlakte leek werd deze verkleind tot de intense wereld van vriendschap. Mijmerend over deze ervaring kreeg ik het gevoel dat dit misschien wel de grote waarde is van samen sporten. Verbonden zijn in een geweldige sport, lekker bezig zijn in een wedstrijd die misschien wel meer een middel is dan een doel. Onbewust leren wat het is om je eigen talent te ontwikkelen en samen te werken in een team. Ik schrok dan de fluittoon dat de wedstrijd was begonnen. De ‘mannen’ waar ik naar stond te kijken waren direct volop in beweging en liepen samen met alle anderen daar waar de bal was. Alleen de keepers bleven op hun plek, als was dat zichtbaar met moeite. Ik keek om mij heen en zag ineens ouders die luid instructies gaven aan hun kroost. Ogenschijnlijk onbewogen speelden de kinderen hun spel. Wat mij opviel was dat in verhouding het aantal aanmoedigingen minder was dan het aantal te verbeteren punten. Goed bedoelde adviezen die vaak geen doel bereiken. Hoe de kinderen allemaal heten weet ik niet. Ik genoot stilletjes van die glimmende koppies, de aanmoedigingen die zij elkaar gaven. Winnen of verliezen dat deed er op dat moment niet toe. Dat bewustzijn werd aangewakkerd na het laatste fluitsignaal. Gefeliciteerd hoorde ik roepen, goed gespeeld en op naar het kampioenschap! Het leek wel of alle aanwijzingen waren verwerkt en hadden bijgedragen aan het succes. De kinderen hadden alle aanwijzingen immers opgevolgd? Een vader zij tegen een jongetje: “ Zie je, je moet gewoon doen wat ik zeg! Ineens zag ik het jongetje en zijn vriendje druk pratend van het veld afkomen, glimlachend en met zichtbaar plezier. Hoeveel is het geworden, vroeg zijn moeder. Het antwoord was ontwapenend: “Ik weet het niet mama, maar dat is toch niet belangrijk zeg jij altijd. Mag ik zo naar Mike, we gaan een hut bouwen.” De wedstrijd was alweer vergeten en waren zij wel een vriendschap rijker. Ik wens een ieder dit seizoen plezier en succes en ik blijf denk ik nog wel even aan de zijlijn kijken.

Reacties

Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder

Reageer op het nieuws