Vanaf de Zijlijn (3)
10-1-2011
Een paar weken geleden was ik weer eens op de club. Alle velden werden bespeeld, er was publiek en waren er spelers die met elkaar aan het napraten waren over de gespeelde wedstrijd. Alom levendigheid op een mooie winterse zaterdag.
Ik had mij voorgenomen om te gaan kijken naar één van de jongensteams. Dit team bestaat uit enthousiaste spelers, een enthousiaste coach en teammanager. Maar daarover later, in een ander artikel, meer.
Mijn aandacht werd getrokken door een jongen van, naar schatting, twaalf jaar. Hij stond wat afzijdig en leek mij verdrietig, boos en teleurgesteld. Mijn nieuwsgierigheid trok mij naar hem toe en sprak hem aan. Na mijn vraag wat er aan scheelde was de eerste reactie, zoals ik kan verwachten bij de leeftijd, dat er niets was. Ik zei hem dat ik niet de indruk had dat dit klopte, hij knikte. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik hem. Zijn antwoord: “ De coach zei dat ik de slechtste van het team was vandaag”.
Dit antwoord deed mij zeer en trof mij diep. Het deed mij direct denken aan mijn eigen jeugd. Als negenjarige jongen was ik ‘op voetballen gegaan’. Trouw ging ik naar de trainingen en op zaterdag natuurlijk naar de wedstrijden. Het was een nieuw team en werd er veel gerouleerd. Door een te hoge indeling verloren wij iedere wedstrijd met 15-0 of meer. Een waar feest voor de tegenstanders. Het hoorde erbij en waren wij al erg blij wanneer de uitslag onder de 10 tegendoelpunten bleef en degradeerden wij glansrijk.
Het nieuwe seizoen gingen wij van start in een klasse waarin wij meer tot ons recht kwamen, we wonnen zelfs. Dit winnen betekende voor mij een ommekeer. Mijn bijdrage verminderde al snel naar het mogen meespelen van één helft naar de reservespeler die er was om in te vallen wanneer dit nodig mocht zijn. Bij regen en wind stond ik langs het veld en voelde mij steeds meer overbodig worden. Met weemoed dacht ik terug aan het vorige seizoen toen ik meespeelde tijdens de wedstrijden die wij met dubbele cijfers verloren. Tijdens de trainingen zakte mijn motivatie en ging ik maar niet meer.
Ook op de zaterdag bedacht ik maar een excuus om niet te gaan. Mijn ouders zagen het een poosje aan en vroegen mij wat er scheelde. Na mijn verhaal hebben ze mijn elftalbegeleider gevraagd om te komen praten. Geheel ontspannen en vol enthousiasme vertelde hij over de resultaten van het team en dat ik (nog) niet goed genoeg was om op dit niveau te spelen. Daar zat ik dan, ik werd mij bewust van het feit dat ik niet goed genoeg was.
Dit beeld kwam helemaal terug toen ik gesprekje met de eerder genoemde jongen had. Het deed mij pijn, erg veel pijn, alsof het mij zelf betrof. Je overbodig voelen en neergezet zijn als de slechtste speler is de ‘motivator’ om iemand weg te laten gaan.
Zelf heb ik het tweede seizoen bij het voetbal niet afgemaakt. Hoe zal het deze jongen vergaan? Wat ik eruit heb geleerd neem ik nu als volwassene mee bij mijn eigen manier van coachen. Wat dat is? Zoek altijd naar het positieve, stimuleer iedere vorm van vooruitgang. Wanneer je de vooruitgang niet ziet, vraag de ander dan wat hij/zij heeft geleerd. Je zult verbaasd staan en leert het jou om te kijken vanuit het perspectief van de ander. Oh ja, met mij is het goed afgelopen en werd ik op 21 jarige leeftijd samen met mijn broer Nederlands Kampioen en beoefen de sport nog steeds met veel plezier.
Ik had mij voorgenomen om te gaan kijken naar één van de jongensteams. Dit team bestaat uit enthousiaste spelers, een enthousiaste coach en teammanager. Maar daarover later, in een ander artikel, meer.
Mijn aandacht werd getrokken door een jongen van, naar schatting, twaalf jaar. Hij stond wat afzijdig en leek mij verdrietig, boos en teleurgesteld. Mijn nieuwsgierigheid trok mij naar hem toe en sprak hem aan. Na mijn vraag wat er aan scheelde was de eerste reactie, zoals ik kan verwachten bij de leeftijd, dat er niets was. Ik zei hem dat ik niet de indruk had dat dit klopte, hij knikte. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik hem. Zijn antwoord: “ De coach zei dat ik de slechtste van het team was vandaag”.
Dit antwoord deed mij zeer en trof mij diep. Het deed mij direct denken aan mijn eigen jeugd. Als negenjarige jongen was ik ‘op voetballen gegaan’. Trouw ging ik naar de trainingen en op zaterdag natuurlijk naar de wedstrijden. Het was een nieuw team en werd er veel gerouleerd. Door een te hoge indeling verloren wij iedere wedstrijd met 15-0 of meer. Een waar feest voor de tegenstanders. Het hoorde erbij en waren wij al erg blij wanneer de uitslag onder de 10 tegendoelpunten bleef en degradeerden wij glansrijk.
Het nieuwe seizoen gingen wij van start in een klasse waarin wij meer tot ons recht kwamen, we wonnen zelfs. Dit winnen betekende voor mij een ommekeer. Mijn bijdrage verminderde al snel naar het mogen meespelen van één helft naar de reservespeler die er was om in te vallen wanneer dit nodig mocht zijn. Bij regen en wind stond ik langs het veld en voelde mij steeds meer overbodig worden. Met weemoed dacht ik terug aan het vorige seizoen toen ik meespeelde tijdens de wedstrijden die wij met dubbele cijfers verloren. Tijdens de trainingen zakte mijn motivatie en ging ik maar niet meer.
Ook op de zaterdag bedacht ik maar een excuus om niet te gaan. Mijn ouders zagen het een poosje aan en vroegen mij wat er scheelde. Na mijn verhaal hebben ze mijn elftalbegeleider gevraagd om te komen praten. Geheel ontspannen en vol enthousiasme vertelde hij over de resultaten van het team en dat ik (nog) niet goed genoeg was om op dit niveau te spelen. Daar zat ik dan, ik werd mij bewust van het feit dat ik niet goed genoeg was.
Dit beeld kwam helemaal terug toen ik gesprekje met de eerder genoemde jongen had. Het deed mij pijn, erg veel pijn, alsof het mij zelf betrof. Je overbodig voelen en neergezet zijn als de slechtste speler is de ‘motivator’ om iemand weg te laten gaan.
Zelf heb ik het tweede seizoen bij het voetbal niet afgemaakt. Hoe zal het deze jongen vergaan? Wat ik eruit heb geleerd neem ik nu als volwassene mee bij mijn eigen manier van coachen. Wat dat is? Zoek altijd naar het positieve, stimuleer iedere vorm van vooruitgang. Wanneer je de vooruitgang niet ziet, vraag de ander dan wat hij/zij heeft geleerd. Je zult verbaasd staan en leert het jou om te kijken vanuit het perspectief van de ander. Oh ja, met mij is het goed afgelopen en werd ik op 21 jarige leeftijd samen met mijn broer Nederlands Kampioen en beoefen de sport nog steeds met veel plezier.
Ik wens jullie allen een speelplezierig 2011
Reacties
Er zijn nog geen reacties, plaats uw reactie hieronder